Palmyra of Palmira (Aramees: ܬܕܡܘܪܬܐ, Tedmurtā; Arabies: تدمر, Tadmoer) is ’n antieke Semitiese stad in die hedendaagse Sirië. Argeologiese vondste dateer van tot die Neolitikum en dit is in die vroeë 2de millennium v.C. die eerste keer genoem as ’n karavaanrusplek vir reisigers in die Siriese Woestyn. Die stad word genoem in die annale van die Assiriese konings en is dalk ook in die Hebreeuse Bybel genoem. Palmyra is in die 1ste eeu in die Seleukidiese en toe die Romeinse Ryk opgeneem, wat dit laat vooruitgaan het.
Danksy die stad se rykdom is monumentale bouprojekte aangepak. Teen die 3de eeu n.C. was dit ’n vooruitstrewende metropolis en streeksentrum. Voor 273 was dit vir ’n groot deel van sy bestaan outonoom. Tydens die eerste twee eeue n.C. is dit by die Romeinse provinsie Sirië gelas en sy politieke organisasie is beïnvloed deur die Griekse stadstaatmodel. Die stad is deur ’n senaat geregeer wat verantwoordelik was vir openbare werk en die weermag. In die 3de eeu het Palmyra Romeinse regeringsinstellings ingevoer. Die stad se rykdom het van handelskaravane gekom; die Palmyrene, bekende handelaars, het handelsposte aan die Syroete deur die hele Romeinse Ryk gestig. Hulle was hoofsaaklik ’n mengsel van Amoriete, Arameërs en Arabiere, met ’n Joodse minderheid. Die stad se sosiale struktuur was stamgebonde en die inwoners het Palmyreens gepraat, wat ’n dialek van Aramees was. Grieks is vir handels- en diplomatieke doeleindes gebruik. Palmyra se kultuur, wat beïnvloed is deur die Grieks-Romeinse wêreld en Persië, het ’n eiesoortige kuns en argitektuur tot gevolg gehad. Die inwoners het plaaslike, Mesopotamiese en Arabiese gode aanbid.
In 260 het die Palmyreense koning Odaenathus die Persiese keiser Shapur I verslaan. Hy het verskeie kere teen die Perse geveg voordat hy in 267 vermoor is. Odaenathus is opgevolg deur sy twee jong seuns onder die regentskap van koningin Zenobia, wat teen Rome in opstand gekom en die ryk se oostelike provinsies in 270 begin inval het. Die Palmyreense heersers het in 271 keiserlike titels aangeneem. Die Romeinse keiser Aurelianus het die stad in 272 verslaan en dit in 273 geplunder ná ’n mislukte tweede opstand.
Onder die Bisantynse Ryk was Palmyra ’n minder belangrike sentrum. Die Palmyrene het hulle in die 4de eeu tot die Christendom bekeer en in die tweede helfte van die 1ste millennium tot Islam; Palmyreens en Grieks is vervang deur Arabies. Die stad – wat in 1400 deur die Mongole verwoes is – het onder die Ottomaanse Ryk ’n klein dorpie gebly tot in 1918, en daarna onder die Siriese koninkryk en die Franse Mandaat Sirië. In 1929 het die Franse begin om inwoners na die nuwe dorp Tadmoer te skuif. Die verskuiwing is in 1932 voltooi en die terrein van Palmyra is leeg gelaat.
Op 21 Mei 2015 het Palmyra onder beheer gekom van die ekstremistiese militante groep Islamitiese Staat in Irak en die Levant (ISIL). Verskeie antieke geboue is sedertdien vernietig, onder meer die Tempel van Baalsamin, die Tempel van Bel en die Triomfboog in Palmyra se kolonnade. Einde Maart 2016 het Siriese regeringsmagte, bygestaan deur die Russiese lugmag, algehele beheer oor die stad oorgeneem ná dae lange gevegte.
Palmyra is 215 km noordoos van die Siriese hoofstad, Damaskus, geleë in ’n oasis wat deur palms omring word. Twee bergreekse lê by die stad: die Noord-Palmyreense Bergreeks in die noorde en die Suid-Palmyreense Bergreeks in die suidweste. In die suide en ooste lê die Siriese Woestyn en ’n klein vallei loop deur die gebied.
Plinius die ouere het die dorp in die 70's n.C. beskryf as bekend vir sy woestynligging, die vrugbaarheid van sy grond en die fonteine wat dit omring, wat landbou en veeboerdery moontlik gemaak het.
"Tadmor" is die Semitiese en eerste bekende naam van die stad; dit is in die eerste helfte van die 2de millennium v.C. gebruik. Die oorsprong van die naam is nie duidelik nie; volgens die Nederlandse filoloog Albert Schultens kom dit van die Semitiese woord vir "dadels" (tamar), wat verwys na die palmbome om die stad.
Die naam "Palmyra" het in die vroeë 1ste eeu n.C. in die werk van Plinius die ouere verskyn en is in die Grieks-Romeinse wêreld gebruik. Volgens Schultens het die Romeine die naam na "Palmura" verander (van die Latynse woord palma ("palm"). Daarna is die naam na "Palmyra" verander. Dit kan ook ’n Griekse vertaling van "Tadmor" wees (as ’n mens aanneem dit beteken "palm"), soos Jean Starcky, ’n Franse priester en redakteur van die Dooie See-rolle, glo.
Daar is bewyse by Palmyra gevind dat ’n nedersetting uit die Neolitikum naby Efqa bestaan het, met steengereedskap uit 7500 v.C. Onder die Tempel van Bel is tekens gevind van kultusbedrywighede uit 2300 v.C.
Palmyra word omstreeks 2000 v.C., tydens die Bronstydperk, die eerste keer genoem toe Puzur-Isjtar die Tadmoreaan ingestem het tot ’n kontrak by die Assiriese handelspos in Kultepe. Dit word weer daarna in die Mari-tablette genoem as ’n rusplek vir handelskaravane en nomadiese stamme, soos die Suteërs. Koning Samsi-Adad I van Assirië het aan die begin van die 18de eeu v.C. by die gebied verbygegaan op sy pad na die Middellandse See-gebied. Teen daardie tyd was Palmyra die oostelike punt van die koninkryk Qatna. Die dorp word ook genoem in ’n tablet uit die 13de eeu v.C. wat by Emar ontdek is; daarin word die naam van twee getuies uit "Tadmor" aangeteken. Aan die begin van die 11de eeu v.C. noem koning Tiglat-Pileser I van Assirië sy oorwinning van die "Arameërs van Tadmar".
In 2 Kron 8:4 in die Bybel word vertel van "Tadmor" as ’n woestynstad wat versterk is deur koning Salomo van Israel, en dit word in die Talmoed ook genoem (Yebamot 17a-b). Flavius Josephus noem die Griekse naam "Palmyra", en skryf die stigting van "Tadmor" toe aan Salomo in Boek VIII van sy Oudheid van die Jode. Later skryf Islamitiese tradisies die stad se stigting toe aan Salomo se Djin. Die verbintenis van Palmyra met Salomo kan ’n samesmelting wees van "Tadmor" en die stad "Tamar" wat Salomo in Juda gebou het (1 Kon 9:18). Die Bybelse beskrywing van "Tadmor" en sy geboue stem nie ooreen met argeologiese vondste in Palmyra nie; laasgenoemde was ’n klein nedersetting tydens Salomo se bewind in die 10de eeu v.C.
Tydens die Hellenistiese tydperk onder die Seleukiede (tussen 312 en 64 v.C.), het Palmyra ’n vooruitstrewende nedersetting geword wat trou aan die Seleukidiese koning gesweer het. In 217 v.C. het ’n Palmyreense mag onder sjeik Zabdibel by die leër van koning Antiochus III aangesluit in die Slag van Raphia, wat in ’n neerlaag vir die Seleukiede geëindig het. In die middel van die Hellenistiese tydperk het Palmyra verder as sy noorderoewer begin uitbrei. Teen die laat 2de eeu v.C. is bouwerk begin aan die toringgrafkelders in Palmyra se Vallei van Grafkelders en die stadstempels (veral die tempels vir Baalsamin, Al-lāt en die Hellenistiese tempel).
In 64 v.C. het die Romeinse Republiek die Seleukidiese Ryk geannekseer en die Romeinse generaal Pompeius het die Romeinse provinsie Sirië gestig. Palmyra was steeds onafhanklik en het handel gedryf met Rome en Parthië, maar aan nie een van die twee behoort nie. Die vroegste bekende Palmyreense inskripsie dateer van omstreeks 44 v.C. Dit was toe nog ’n klein sjeikdom wat water aan karavane voorsien het. Die stad was egter ryk genoeg dat Markus Antonius in 41 v.C. ’n mag gestuur het om dit te verower.
Palmyra het deel van die Romeinse Ryk geword toe dit geannekseer is en moes heffings betaal tydens Tiberius se vroeë bewind, omstreeks 14 n.C. Die Romeine het Palmyra in die provinsie Sirië ingesluit. Die streek het verskeie dorpe bevat (35 nedersettings is teen 2012 geïdentifiseer). Die Romeinse tydperk het groot vooruitgang vir die stad meegebring en dit het ’n groot deel van sy outonome status behou. Dit het baie Griekse stadstaatinstellings in sy regering aangeneem.
Daar was groot bouprojekte in Palmyra in die 1ste eeu, onder meer die stad se eerste muurversterkings en die Tempel van Bel, wat in 32 n.C. voltooi is. Palmyra het ontwikkel van ’n klein karavaanrusplek in ’n vooraanstaande handelsentrum.
Palmyreense handel het in die 2de eeu ’n hoogtepunt bereik. In 129 is Palmyra besoek deur Hadrianus, wat dit "Hadriaanse Palmyra" genoem en ’n vrye stad gemaak het. Hadrianus het ’n vergrieksing deur die ryk aangemoedig en dit het tot nuwe projekte gelei, onder meer ’n teater, kolonnade en die Tempel van Nabu.
Romeinse mag oor Palmyra is in 167 hervestig. In die 190's is Palmyra by die provinsie Fenisië gevoeg. Tussen 213 en 216 is baie van Palmyra se Griekse instellings deur Romeinse instellings vervang.
Die opkoms van die Sassanidiese Ryk in Persië het die Palmyreense handel groot skade berokken. Die Sassaniede het Palmyreense handelsposte in hul gebied toegemaak en ’n oorlog teen die Romeinse Ryk begin.
In ’n inskripsie uit 252 verskyn Odaenathus met die titel "meester van Palmyra". Die swakheid van die Romeinse Ryk en die konstante Persiese bedreiging was waarskynlik die rede dat Palmyra se raad besluit het om ’n meester vir die stad te kies sodat hy ’n versterkte leër kan aanvoer. Odaenathus het Shapur I van Persië gevra om Palmyra se belange in Persië te waarborg, maar dit is van die hand gewys.
In 260 het keiser Valerianus by die Slag van Edessa teen Shapur geveg, maar hy is verslaan en gevange geneem. Odaenathus het toe ’n leër teen Shapur op die been gebring bestaande uit Palmyrene, boere en die oorblywende Romeinse soldate in die streek. Hy het homself voor die slag as koning van Palmyra verklaar. Die Palmyrene het ’n groot oorwinning naby die oewers van die Eufraat behaal en die Perse teruggedryf. Een van Valerianus se offisiere, Macrianus die ouere, sy seuns Quietus en Macrianus die jongere, en die pretoriaanse prefek Balista het toe teen Valerianus se seun, Gallienus, in opstand gekom en die mag in Sirië oorgeneem.
In 261 het Odaenathus teen die oorblywende magsoornemers in Sirië opgeruk, en Quietus en Balista verslaan en doodgemaak. As beloning het hy die titel Imperator Totius Orientis ("Goewerneur van die Ooste") van Gallienus gekry en oor Sirië, Mesopotamië, Arabië en Anatolië se oostelike streke regeer as die keiserlike verteenwoordiger.
In 262 het Odaenathus opnuut ’n veldtog teen Shapur geloods en beslag gelê op die res van Romeinse Mesopotamië. Hy het ook die Persiese hoofstad, Ctesiphon, verower. Hierna het hy die titel "koning van konings" aangeneem.
Odaenathus het sy seun Hairan as medeheerser aangewys, maar dié is vermoor in dieselfde sluipmoordaanval wat die lewe van Odaenathus geëis het, blykbaar deur laasgenoemde se neef, Maeonius. Maeonius was dalk vir ’n kort rukkie keiser totdat hy deur Odaenathus se weduwee, Zenobia, verhoor en tereggestel is.
Odaenathus is deur sy seuns, Vaballathus (10) en die jonger Herodianus, opgevolg. Laasgenoemde is egter kort ná sy pa dood. Zenobia, hul ma, was die de facto-heerser en Vaballathus het in haar skadu gebly terwyl sy haar mag gevestig het. Die koningin was versigtig dat sy Rome nie uitdaag nie en het die grense met die Perse versterk.
Zenobia se militêre loopbaan het in die lente van 270 begin, tydens die bewind van Claudius Gothicus. Onder die voorwendsel dat sy die Tanoekiede aanval, het sy Romeinse Arabië geannekseer. Dit is opgevolg deur ’n inval in Romeinse Egipte in Oktober. Zenobia is toe verklaar as koningin van Egipte. Palmyra het Anatolië die volgende jaar binnegeval en die streek tot by Ankara verower.
Die verowerings het geskied onder ’n masker van trou aan Rome. Zenobia het munte uitgereik in die naam van Claudius se opvolger, Aurelianus, waarop Vaballathus as koning uitgebeeld word. Omdat Aurelianus besig was om invalle in Europa af te weer, het hy die druk van die munte toegelaat en die koninklikes titels bekragtig. In laat 271 het Vaballathus en sy ma die titels Augustus (keiser) en Augusta aangeneem.
Die volgende jaar het Aurelianus die Bosporus oorgesteek en vinnig deur Anatolië beweeg. Egipte is óf van Palmyra teruggeneem óf Zenobia het haar troepe onttrek om Sirië te verdedig. Aurelianus het na Antiogië opgeruk, waar hy Zenobia verslaan het. Zenobia is daarna in nog ’n slag verslaan voordat sy gevlug en na haar hoofstad teruggekeer het. Toe die Romeine Palmyra beleër, het Zenobia oos gevlug om die Perse se hulp te vra, maar die Romeinse het haar gevange geneem; die stad het daarna voorwaardelik oorgegee.
Aurelianus het die stad begenadig en ’n garnisoen van 600 boogskutters as ’n vredesmag in Palmyra gestasioneer. In 273 het Palmyra onder die leierskap van Septimius Apsaios in opstand gekom en Antiochus (’n familielid van Zenobia) as Augustus verklaar. Aurelianus het teen Palmyra opgeruk en dit tot op die grond verwoes. Hy het beslag gelê op die waardevolste monumente om sy Tempel van Sol mee te versier. Palmyra se inwoners is doodgemaak en die Tempel van Bel geplunder.
Palmyra was nou ’n dorpie sonder grondgebied. Aurelianus het die Tempel van Bel gerestoureer en ’n legioen in die stad gestasioneer. Kort voor 303 is die Kamp van Diocletianus, ’n militêre kamp, in die weste van die stad gebou as basis van die legioen, wat die handelsroetes om die stad bewaak het.
Palmyra het in die dekades ná die verwoesting deur Aurelianus ’n Christenstad geword. In laat 527 het Justinianus I die stad laat versterk en die kerke en openbare geboue laat restoureer om die ryk te beskerm teen invalle deur die Lachmidiese koning Al-Mundhir III ibn al-Nu'man.
Palmyra is deur die Rasjidoen-kalifaat geannekseer nadat dit in 634 deur die Moslem-generaal Khalid ibn al-Walid verower is. Teen dié tyd was die stadsgebied beperk tot die Kamp van Diocletianus.
Die stad het ’n mate van vooruitgang beleef as deel van die Omajjadiese Kalifaat, wat ’n deel van die Tempel van Bel as ’n moskee gebruik het. Palmyra was ’n belangrike halte met ’n groot mark aan die Oos-Wes-handelsroete en die stad se inwonertal het gegroei. In dié tyd was Palmyra ’n vesting van die Banu Kalb-stam. Nadat dit deur Marwan II verslaan is tydens ’n burgeroorlog in die kalifaat, het die Omajjadiese aanspraakmaker op die troon, Sulayman ibn Hisham, na die Banu Kalb in Palmyra gevlug, maar eindelik in 744 trou aan Marwan gesweer; Palmyra het Marwan aanhou teenstaan tot met die oorgawe van die Banu Kalb-leier al-Abrash al-Kalbi in 745. In dié jaar het Marwan gelas dat die stad se mure afgebreek word.
In 750 het ’n opstand onder Majza'a ibn al-Kawthar en die destydse Omajjadiese aanspraakmaker op die troon, Abu-Muhammad al-Sufyani, teen die nuwe Abbasidiese Kalifaat deur Sirië versprei; die stamme in Palmyra het die rebelle gesteun. Ná sy neerlaag het Abu-Muhammad in die stad geskuil en die aanvalle deur die Abbasidiërs is lank genoeg afgeweer om hom kans te gee om te vlug.
Die Abbasidiese mag het gedurende die 10de eeu afgeneem; die kalifaat het verbrokkel en is tussen ’n paar leenhere verdeel. Die meeste van die nuwe leiers het die kalifaat as die ryk van hul herkoms erken, tot met die Mongoolse verwoesting van die Abbasidiese Kalifaat in 1258.
In 955 het Sayf al-Dawla, die Hamdanidiese prins van Aleppo, die nomades naby die stad verslaan en ’n fort gebou teen Bisantynse veldtogte onder keisers Nikephoros II Phokas en Johannes I Tzimiskes. In die vroeë 11de eeu is Palmyra deur die opvolgerdinastie van die Mirdasiede beheer.
In 1068 en 1089 is die stad deur aardbewings verwoes. Die Mirdasiede is in die tweede helfte van die 11de eeu opgevolg deur die Mala'ib-stam, wat in Homs gesentreer was. Vanaf die 1070's het Sirië onder die beheer van die Seldjoeke gekom; hul sultan, Malik-Shah, het die Mala'ib in 1090 uitgedryf. Die land is aan die sultan se broer, Tutush I, gegee. Hy het onafhanklik geword ná sy broer se dood in 1092 en ’n tak van die Seldjoek-dinastie in Sirië gevestig.
In die vroeë 12de eeu is Palmyra regeer deur die Boeriede. Hulle het die Tempel van Bel in 1132 in ’n sitadel omskep en versterkings gebou. Drie jaar later is die stad met ’n ander familie uitgeruil vir Homs. In die middel 12de eeu het Palmyra deel van die distrik Homs geword, en Homs is in 1174 deur die Ajjoebidiese dinastie verower.
Die leier van Homs, emir Al-Ashraf Musa, het hom aan die kant van die Mongoolse Ryk geskaar en het gevlug nadat die Mongole in 1260 deur die Mamelukke verslaan is. Hy het die sultan van die Mamelukke om begenadiging gevra en ’n leenman van dié volk se sultanaat geword. Hy is in 1263 sonder ’n erfgenaam dood en Homs het onder direkte beheer van die Mamelukke gekom.
Die Al-Fadl-clan (’n tak van die Taj-stam) het trou aan die Mamelukke gesweer en in 1284 is prins Muhanna bin Issa van die Al-Fadl aangestel as heerser van Palmyra. Muhanna het in 1312 trou gesweer aan die Il-khanaat en is deur die Al-Fadl van die troon gesit. Hoewel hy later vergewe en in 1317 op die troon herstel is, is hy en sy stam in 1320 uitgedryf weens sy voortdurende betrekkinge met die Il-khanaat.
Muhanna is in 1330 deur Al-Nasir vergewe en weer herstel. Hy het getrou gebly aan die sultan tot met sy dood drie jaar later, en is deur sy seun opgevolg. Die Fadl-familie het die handelsroetes en inwoners beskerm teen aanvalle deur die Bedoeïene.
Die destydse historikus Ibn Fadlallah al-Omari het die stad beskryf as met "uitgestrekte tuine, vooruitstrewende handel en bisarre monumente".
In 1400 is Palmyra aangeval deur die berugte Mongoolse krygsheer Tamerlane, wat die stad verwoes het.
Sirië het in 1516 deel van die Ottomaanse Ryk geword, en Palmyra is in die administratiewe afdeling Damaskus opgeneem. Dit was nou ’n klein dorpie binne-in die Tempel van Bel. In 1867 het dit die tuiste van ’n Ottomaanse garnisoen geword wat die Bedoeïene in bedwang gehou het.
Palmyra het aan die begin van die 20ste eeu ’n deel van sy belangrikheid herwin as ’n stasie vir karavane, en sy herlewing is aangehelp deur die uitvinding van gemotoriseerde vervoer. In 1918, aan die einde van die Eerste Wêreldoorlog, het die Britse lugmag ’n klein vliegveld daar gebou en in 1920 het Sirië (insluitende Palmyra) deel van die Franse Mandaat geword.
Terwyl Palmyra al hoe belangriker geword het vir Franse pogings om vrede in die Siriese Woestyn te handhaaf, is ’n militêre basis in 1921 naby die Tempel van Bel opgerig. In 1929 het die direkteur-generaal van oudhede in Sirië, Henri Arnold Seyrig, die ruïnes begin opgrawe en die dorpenaars oorreed om na ’n nuwe dorp langs die antieke terrein te trek wat deur Frankryk gebou is. Die hervestiging na die dorp Tadmoer is in 1932 voltooi, en Palmyra kon nou rustig verken word.
Weens die Siriese Burgeroorlog het grootskaalse plundery en skade in Palmyra voorgekom aan die hand van strydende magte. In die somer van 2012 het kommer oor die plundery in die museum en op die terrein toegeneem nadat ’n amateurvideo op die internet geplaas is van Siriese soldate wat begrafnisstene dra. Die volgende jaar het mortiere groot skade aan die fasade van die Tempel van Bel aangerig en suile in die kolonnade is deur skrapnel beskadig.
Op 13 Mei 2015 het die ekstremistiese militante groep Islamitiese Staat in Irak en die Levant (ISIL) ’n aanval op die moderne dorp Tadmoer geloods en vrees laat ontstaan dat hulle die aangrensende antieke terrein sal verwoes. Op 21 Mei 2015 het Siriese kurators van die artefakte uit die Palmyra-museum verwyder en na veiligheid in Damaskus geneem nadat ’n paar Grieks-Romeinse borsbeelde, juweliersware en ander voorwerpe wat uit die museum gesteel is, op die internasionale mark gekry is. Op dieselfde dag het ISIL-magte die wêrelderfenisgebied binnegegaan.
Volgens ooggetuies het die militante op 23 Mei die Leeu van Al-lāt en ander standbeelde vernietig. Volgens plaaslike inwoners het die Siriese lugmag die terrein op 13 Junie gebombardeer en die noordelike muur naby die Tempel van Baalsamin beskadig.
Sedert minstens 27 Mei 2015 word die teater van Palmyra deur ISIL gebruik om hul teenstanders tereg te stel. ’n Video wat ISIL uitgereik het, wys hoe 20 gevangenes deur tienerjarige laksmanne tereggestel word terwyl honderde mans en seuns toekyk.
Op 18 Augustus 2015 is Palmyra se 81-jarige afgetrede hoof van oudhede, Khaled al-Asaad, deur ISIL onthoof nadat hy ’n maand lank gemartel is om inligting oor die stad en sy skatte te kry en hy geweier het om inligting te verskaf. Hulle het sy lyk aan een van die antieke suile op ’n plein in Palmyra gehang.
Op 23 Augustus 2015 het ISIL die Tempel van Baalsamin met plofstof opgeblaas.Op 30 Augustus 2015 het dieselfde gebeur met die Tempel van Bel, volgens koerantberigte. ’n Ooggetuie het gesê net die buitemure het oorgebly. In September van dié jaar het ISIL van die bes bewaarde graftorings in die stad ook vernietig en in Oktober die Triomfboog in Palmyra se kolonnade.
Op 26 Maart 2016 verklaar die Siriese regering dat die geboue weer opgebou gaan word, nou hulle amper die stad op Daesj terugverower het.
Op die hoogtepunt van sy bestaan, tydens die bewind van koningin Zenobia, het Palmyra meer as 200 000 inwoners gehad. Die vroegste bekende inwoners was die Amoriete, in die vroeë 2de millennium v.C., en teen die einde van die millennium is Arameërs genoem as bewoners van die streek. Die Arabiere het in die laat 1ste millennium v.C. in die stad aangekom; Zabdibel se soldate wat die Seleukiede in die Slag van Raphia (217 v.C.) gehelp het, is as Arabiere beskryf. Die nuwelinge is in die vroeëre gemeenskap opgeneem en het hul taal gepraat. Die stad het ook ’n Joodse gemeenskap gehad; inskripsies bevestig die begrafnis van Palmyreense Jode. In die Omajjadiese tydperk is Palmyra hoofsaaklik deur die Kalbstam bewoon.
Voor 274 n.C. het die inwoners ’n Palmyreense dialek van Aramees gepraat en die Palmyreense alfabet gebruik. Latyn is min gebruik, maar ryker lede van die gemeenskap het Grieks gebruik vir handels- en diplomatieke doeleindes, en in die Bisantynse tydperk het dit die oorheersende taal geword. Ná die Arabiese verowering is Grieks deur Arabies vervang, waaruit ’n Palmyreense dialek ontwikkel het.
Palmyra se gemeenskap voor 273 was ’n mengsel van verskillende volke, wat duidelik is uit Aramese, Arabiese en Amoritiese clan-name. Dit was ’n stamgebonde gemeenskap, maar weens ’n gebrek aan bronne is die aard van die stamstrukture onbekend. Daar is inligting dat 30 stamme daar gewoon het, van wie vyf verskeie sub-clans gehad het. Teen die tyd van Nero het Palmyra vier stamme gehad wat elk in ’n deel van die stad gewoon het wat na hulle genoem is. Drie van die stamme was die Komare, Mattabol en Ma'zin; die vierde een is onseker, maar kon die Mita gewees het. Mettertyd het die skeiding tussen die clans vervaag en in die 3de eeu het dit heeltemal verdwyn.
Palmyra het agteruitgegaan en teen die begin van die 20ste eeu was daar 6 000 inwoners. Hoewel hulle deur die Bedoeïene omsingel was, het die dorpenaars hul eie dialek en die lewe van ’n kleindorpse gemeenskap behou.
Palmyra het ’n eiesoortige kultuur gehad wat gebaseer was op plaaslike Semitiese tradisie en beïnvloed is deur Griekeland en Rome.
Die kultuur het die militêre taktieke, kleredrag en hofseremonies beïnvloed. Die stad het nie groot biblioteke gehad nie; daar was ’n gebrek aan ’n intellektuele beweging soos in ander stede soos Edessa en Antiogië aangetref is.
Palmyra het ’n groot agora (openbare vergaderplek) gehad. Anders as soortgelyke Griekse geboue het dit meer soos ’n Oosterse karavanserai gelyk as die middelpunt van die gemeenskapslewe. Hulle het mense in uitspattige familiemausoleums begrawe. Die meeste het binnemure gehad met kamers waarin die lyke geplaas is. ’n Reliëfwerk van die oorledene het deel van die muurversiering uitgemaak en as grafsteen gedien. Sarkofae het in die laat 2de eeu hul verskyning gemaak en is in sommige graftombes gebruik. Baie van die monumente het mummies met klere en juweliersware bevat – mummifisering stem ooreen met dié in Antieke Egipte.
Hoewel die kuns in Palmyra ooreengestem het met dié in Griekeland, het dit ’n eie styl gehad wat uniek in die Middel-Eufraat-gebied was. Daar was baie borsbeelde wat grafkamers verseël het. Klem is gelê op die klere, juwele en vooraansig van die persoon wat uitgebeeld is. Die Russiese historikus Michael Rostovtzeff het gemeen Palmyra se kuns is deur dié van Parthië beïnvloed.
Geen van die bronsbeelde van vooraanstaande inwoners het behoue gebly nie. ’n Beskadigde fries en ander beelde uit die Tempel van Bel, waarvan baie nou in museums oor die wêreld heen is, dui daarop dat die stad baie openbare monumentbeelde gehad het. Van die borsbeelde het veral in die 19de eeu in Westerse museums beland.
Die argitektuur van Palmyra is ook deur die Grieks-Romeinse styl beïnvloed, terwyl dit plaaslike elemente behou het. Dit is veral duidelik in die Tempel van Bel. Die tempel het ’n enorme muur gehad met tradisionele Romeinse suile, maar die plan was hoofsaaklik Semities. Die heiligdom het bestaan uit ’n groot binnehof met die godheid se hoofaltaar naby die ingang.
Palmyra het ontstaan as ’n klein nedersetting naby die Efqa-fontein aan die suidekant van Wadi al-Qubur. In die 1ste eeu het die nedersetting gestrek tot aan die noordekant van die wadi (vallei). Hoewel die stadsmure aanvanklik dele van albei kante ingesluit het, het die mure wat tydens Diocletianus se bewind herbou is, net die noordelike deel ingesluit.
Die meeste van die stad se monumente is aan die noordekant van die wadi gebou. Daaronder is die Tempel van Bel (of Baäl) op die terrein van ’n vorige tempel (bekend as die Hellenistiese tempel).
Ook aan die noordekant van die vallei was die Groot Kolonnade, Palmyra se hoofstraat van 1,1 km wat geloop het van die Tempel van Bel in die ooste tot by die Begrafnistempel No. 86 in die stad se westelike deel. Dit het ’n Triomfboog in sy oostelike deel en ’n tetrapiloon (vierpoortige toring) in die middel gehad.
Die Bad van Diocletianus, wat op die terrein van ’n vorige gebou (dalk die koninklike paleis) opgerig is, was aan die linkerkant van die kolonnade. Daarnaby was die Tempel van Baalsamin, huise en die Bisantynse kerke, onder meer ’n 1 500 jaar oue een (Palmyra se vierde een en vermoedelik die grootste een wat nog in Sirië ontdek is). Die kerk se suile was vermoedelik 6 m hoog en sy basis 12 x 24 m. In die kerk se binnehof was ’n klein amfiteater.
Die Tempel van Nabu en die Romeinse Teater was aan die kolonnade se suidekant. Agter die teater was ’n klein senaatsgebou en die groot Agora, met die oorblyfsels van ’n banketsaal en tolhof. ’n Kruisstraat aan die westekant van die kolonnade loop na die Kamp van Diocletianus, wat deur die Romeinse goewerneur van Sirië laat bou is. Daarnaby is die Tempel van Al-lāt en die Damaskuspoort.
Wes van die antieke mure het die Palmyrene ’n paar grootskaalse grafmonumente gebou wat nou die Vallei van die Grafkelders is; dit is ’n nekropolis van 1 km lank. Die meer as 50 monumente was hoofsaaklik toringvormig en tot vier verdiepings hoog. Die torings is deur begrafnistempels as bogrondse grafte vervang ná 128, wat die datum is waarop die laaste toring gebou is. Die stad het ook ander begraafplase in die noorde, suidweste en suidooste gehad waar die grafte meestal ondergronds was.
In die Middeleeue het Palmyra nie veel aandag van die Westerse wêreld gekry nie, hoewel dit besoek is deur reisigers soos die Italianer Pietro Della Valle (tussen 1616 en 1625), die Fransman Jean-Baptiste Tavernier (in 1638) en baie Sweedse en Duitse verkenners. In 1678 het ’n groep Engelse handelaars die stad besoek. Die eerste besoek deur geleerdes word genoem in ’n 1705-boek deur Abednego Seller. In 1751 het ’n ekspedisie onder Robert Wood en James Dawkins die argitektuur van Palmyra ondersoek. In 1901 is die kliptablet waarop die Palmyreense belastingwet uitgekap is, verwyder en na die Hermitage in Sint Petersburg geneem.
Die eerste opgrawings is in 1902 gedoen deur die Duitse argeoloog Otto Puchstein en in 1917 deur Theodor Wiegand. In 1929 het die Franse direkteur-generaal van oudhede in Sirië en Libanon, Henri Arnold Seyrig, met grootskaalse opgrawings begin. Dit is deur die Tweede Wêreldoorlog onderbreek, maar kort daarna hervat. Seyrig het in 1929 met die Tempel van Bel begin, en tussen 1939 en 1940 het hy die Agora opgegrawe.
Die Franse argeoloog Daniel Schlumberger het in 1934 en 1935 met opgrawings in die noordelike plattelandse gebied van Palmyra begin. Van 1954 tot 1956 het ’n Switserse ekspedisie wat deur Unesco gereël is, die Tempel van Baalsamin begin opgrawe.
Sedert 1958 is die terrein opgegrawe deur die Siriese direkteur-generaal van oudhede, asook Poolse ekspedisies onder verskeie argeoloë.
Die Tempel van Baal-hamon is in die 1970's deur die Franse argeoloog Robert du Mesnil du Buisson ontdek en die Palmyreense besproeiingstelsel in 2008 deur Jørgen Christian Meyer. Die grootste deel van Palmyra is nog onontdek, veral die woongebiede in die noorde en suide. Ekspedisies het Palmyra in 2011 begin verlaat weens die Siriese Burgeroorlog.
In 1980 is die historiese terrein, onder meer die nekropolis buite die stadsmure, deur Unesco tot ’n wêrelderfenisgebied verklaar.
